‘Hoe vaak mag je van richting veranderen met je eigen bedrijf voordat het vervelend wordt?’ Deze vraag appte ik een paar maanden geleden naar een vriendin van mij. Ze antwoordde direct: 'Ontelbare keren. Het is jouw zoektocht, die moet je koesteren.'
Even tussen jou en mij, ik ben altijd een tikkeltje jaloers geweest op vriendinnen die vanaf jongs af aan al wisten wat ze wilden doen in het leven. Als kind ‘stewardess’ opschrijven bij de vraag ‘wat wil je later worden?’ van het vriendenboekje. En die droom dan ook daadwerkelijk waarmaken. Klasse! Ik daarentegen, ik ben een ‘roller’. Iemand die alles leuk en interessant vindt en op die manier van het een in het ander rolt. Heerlijk om nieuwe dingen te ontdekken, frustrerend wanneer je 35 bent en die eeuwige vraag van “wat wil ik nu eigenlijk in het leven?” opplopt.
Ein-de-lijk mijn antwoord voor in het vriendenboekje
De struggle van het dertigersdilemma, dat kan ik je vertellen, is geen makkelijke. Na een twintigerfase waarin je gewoon fluitend en zorgeloos dingen doet, ga je in je dertigerjaren opeens nadenken: Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? En ook geen onbelangrijke: wie wil ik?
Misschien heb jij dat ook weleens, als je denkt het antwoord gevonden te hebben, dan neemt het leven je opeens als die arme koe in de film Twister mee de storm in. Stond je het ene moment lekker te grazen in de wei, moet je het volgende moment opeens je opwachting maken in een heel andere situatie. Alle ideeën weer compleet op losse schroeven, heerlijk frustrerend. De zoektocht die die vriendin van mij benoemde, is bij mij dan ook verre van een zoektocht. Het is een brute ontdekkingsreis waar zelfs Marco Polo een beetje angstig van zou worden. Ik heb gezocht, gedroomd, geprobeerd en ja, ook gefaald. Maar ik ben er!! Ik heb ein-de-lijk mijn antwoord voor in het vriendenboekje gevonden.
Later als ik groot ben, wil ik nog meer mijzelf durven zijn. Je zou zeggen dat dat niet een lastig beroep zou moeten zijn, ik heb er de juiste papieren voor. Maar ik loop op dat vlak best wel achter. Ik vind het soms reuze lastig om mijzelf te zijn. Vanochtend luisterde ik naar een aflevering van Aaf en Lies lossen het wel weer op en Aaf had een probleem: “waarom wil ik graag en toch ook weer helemaal niet bij de kudde horen?”. Het daaropvolgende verhaal is hilarisch dus ik zou zeker de podcast terugluisteren.
Ik heb dus exact hetzelfde gevoel. Dat ik mijn eigen pad bewandel, is al van kinds af aan al duidelijk. Ik kies altijd een andere weg. Niet om rebels te zijn, maar ik heb wel een eigen kijk en visie. Net even anders dan anders. Ik wil graag hele originele dingen doen en tegelijkertijd wil ik opgaan in de massa en verdwijnen. Lekker comfy.
Onlangs heb ik een fascinerend patroon bij mijzelf ontdekt. Op het moment dat mijn hoofd boven het maaiveld dreigt uit te komen, stop ik. Mijn sporthistorie is daar het beste voorbeeld van. Zo heb ik jarenlang fanatiek geturnd. Vier keer in de week ging ik met veel plezier naar alle trainingen en ik heb heel wat wedstrijden gedaan. Op het moment dat ik door mocht naar de Nederlandse turnselectie, trok ik de stekker eruit en stopte ik met turnen. Toen ben ik overgestapt naar tennis . Vanaf niveautje 'onder zeeniveau' begonnen tot aan de laatste stap voor betaald tennis en toen... jawel, gestopt. Dansen, idem dito. Ook mijn carrière zit op dezelfde manier in elkaar.
Daar waar comfort en ongemak elkaar raken, ligt groei
Mijn banen zijn allemaal stuk voor stuk leuke periodes geweest. Rollend van het ene bedrijf naar het bedrijf en van functie naar functie. Maar diep van binnen zit er bij mij al jarenlang één hardnekkige wens: ik wil iets creëren. Iets maken met mijn hoofd, mijn handen en mijn pen. Van de grond af opbouwen naar iets unieks. Iets dat anders is dan alles wat er al is. Iets dat prikkelt en schuurt, iets waarvan de eerste reactie is: “Zou je dat nou wel doen?”
Het ironische is, dat die vraag de laatste tijd voornamelijk bij mijzelf vandaan komt. Met Dertien komt deze diep gekoesterde wens nu in beweging. Uit eigen ervaring weet ik hoe ingewikkeld voeding kan zijn. Soms loopt het als een zonnetje en andere dagen is het een mentale strijd. Eentje waar ik zelf ook mee te maken heb. Daarom wil ik een plek creëren waar we eerlijk, open en zonder opgetrokken wenkbrauwen over gezondheid en voeding kunnen praten. Waar eetproblemen besproken worden zodat het gesprek hierover op gang komt en het stereotype beeld verdwijnt. De waarheid is namelijk heel anders en daar wil ik dan ook graag een podium voor geven.
Godzijdank is niks perfect
Alleen zelf op dat podium staan? Doodeng. Ik heb er wel duizend keer aan gedacht om alles weer offline te halen. Het voelt ongemakkelijk, mijn hoofd weer boven het maaiveld uit. Zou je dat nou wel doen?! Ook al gieren de zenuwen soms door mijn lijf, het antwoord is nog steeds ja! Want dit is wie ik op dit moment ben.
Voor sommige een raadsel, voor andere hoop ik her- en erkenning. Eerlijkheid is essentieel voor mij. Ik geloof dat het van kracht getuigt om aan te geven als je ergens mee struggled. Als je uitspreekt het even niet meer te weten. Of om hulp vraagt. Uit je comfortzone stappen kan je echt laten groeien. Daarom bouw ik dat podium niet alleen, ik en mijn verhaal blijven er voorlopig ook op staan.
Maar laten we wel wezen, Ik doe soms ook maar wat he jongens! Oprecht. En ik besefte mij vandaag weer dat het leven dat ook gewoon doet. Er is geen rechte lijn van waar je nu bent naar “succes”. Wat dat dan ook mag betekenen. Begin gewoon ergens. Kijk wat werkt, en wat niet werkt. Of zoals Aaf antwoordde op haar eigen probleem: “Als je het leuk vindt, loop er tegenover jezelf niet zo over te zeiken en doe het gewoon.”
Godzijdank is niks perfect, dus ga ervaren, ga genieten, verwonder jezelf en leer elke dag weer.
Comments